Het is alweer twaalf jaar geleden dat Alela Diane debuteerde met het opmerkelijke The Pirate's Gospel, waarvan met name het titelnummer met 'Yo ho, yo ho ho'-refrein haar een plekje in het hokje freakfolk bezorgde. Op de albums daarna liet ze echter een steeds traditioneler geluid horen. Niet voor niets noemt ze de ondergewaarde Kate Wolf regelmatig als een van haar voorbeelden. Na de duoplaat met de van Joanna Newsom bekende Ryan Francesconi uit 2015 is Cusp de echte opvolger van het nog altijd prachtige About Farewell uit 2013, dat in het teken stond van haar scheiding en haar beste album was tot nu toe. Ook deze plaat heeft een thema, namelijk het moederschap. Dat betekent niet dat Cusp is gevuld met kinderliedjes of odes aan de baby, want daar is Alela Diane de artiest niet naar. Een gebroken nagel zorgde er voor dat ze dit keer, teruggetrokken, in een speciale 'artist residence' in Oregon, niet begon met het schrijven van liedjes op haar gitaar, maar van achter haar piano. Die speelt vervolgens ook een hoofdrol in veel nummers op dit warme en melancholiek klinkende album, dat in veel opzichten voortborduurt op eerder werk, maar, mede dankzij die piano, ook net weer anders klinkt. Haar almaar mooier wordende stem, de prachtige liedjes en uitstekende begeleiding zorgen voor het waarschijnlijk meest evenwichtige en daarmee ook beste album van deze eigenzinnige singer/songwriter.