Het is alweer twaalf jaar geleden dat Alela Diane debuteerde met
het opmerkelijke The Pirate's Gospel, waarvan met name het titelnummer
met 'Yo ho, yo ho ho'-refrein haar een plekje in het hokje freakfolk
bezorgde. Op de albums daarna liet ze echter een steeds traditioneler
geluid horen. Niet voor niets noemt ze de ondergewaarde Kate Wolf
regelmatig als een van haar voorbeelden. Na de duoplaat met de van
Joanna Newsom bekende Ryan Francesconi uit 2015 is Cusp de echte
opvolger van het nog altijd prachtige About Farewell uit 2013, dat in
het teken stond van haar scheiding en haar beste album was tot nu toe.
Ook deze plaat heeft een thema, namelijk het moederschap. Dat betekent
niet dat Cusp is gevuld met kinderliedjes of odes aan de baby, want daar
is Alela Diane de artiest niet naar. Een gebroken nagel zorgde er voor
dat ze dit keer, teruggetrokken, in een speciale 'artist residence' in
Oregon, niet begon met het schrijven van liedjes op haar gitaar, maar
van achter haar piano. Die speelt vervolgens ook een hoofdrol in veel
nummers op dit warme en melancholiek klinkende album, dat in veel
opzichten voortborduurt op eerder werk, maar, mede dankzij die piano,
ook net weer anders klinkt. Haar almaar mooier wordende stem, de
prachtige liedjes en uitstekende begeleiding zorgen voor het
waarschijnlijk meest evenwichtige en daarmee ook beste album van deze
eigenzinnige singer/songwriter.
Recensent Mania
|
: Marco van Ravenhorst |