Tekst Robert van Gijssel (Volkskrant)

Toen Tony Allen vorig jaar op 79-jarige leeftijd overleed, stierf hij niet bepaald als een gelouterde musicus in ruste. De legendarische drummer zat midden in een prachtig project, dat ons nu als postuum eerbetoon alsnog wordt aangereikt. Allen had de samenwerking gezocht met een tiental vooruitstrevende vocalisten uit de hiphop en wilde aan deze nieuwe generatie kennelijk de hartslag van de Nigeriaanse muziek doorgeven: de strak funkende drums en percussie van de afrobeat, die Allen met Fela Kuti in het leven had geroepen. Dat ritme doofde voor Allen nooit uit, zegt hij in een gesproken intermezzo op het album There is No End. ‘Het stopt niet. Het ritme gaat altijd door. En ik moet het blijven onderzoeken.’

Luisterend naar het met zorg vormgegeven album moet je ook constateren dat Allen inderdaad zoekende bleef: zijn groove onder de hiphoptracks is natuurlijk uit duizenden herkenbaar, met die driftige uitbarstingen op de toms en bekkens van zijn drumset naast de verder vrij onverstoorbare dansbeat. Maar Allen lijkt zijn stuwende spel ook dienstbaar te willen maken aan de golvende flow van de rappers, zoals bijvoorbeeld Sampa the Great.

Het nummer Stumbling Down met deze Zambiaanse is een van de hoogtepunten van de plaat: een funky hiphoptrack met de allure van een clubhit, waarin Allen rauwe percussiebreaks mixt met dubbende baslijnen en het onweerstaanbare, vocaal vervormde refreintje van de rapper. Ook mooi: het nummer Dear in Headlights, met hoofdrollen voor de snerende Amerikaanse rapper Danny Brown en een kurkdroge baspartij op Allens springerige ritmes. Een feestelijke en vooral energieke plaat, en dus een glimmende kroon op het hoofd van de dode drumgod.