Het debuutalbum uit 1969 van de Duitse krautrockband Amon Duul is 90% attitude en 10% vaardigheid, maar man, wat een attitude!
Het album begint met een zeventien minuten durend "nummer", grommend geschreeuw en gezang op een gigantische drumbeat. Dan een uitsnede tot een prachtig gitaar/vioolstuk, een van de meest rustgevende Amon Duul-nummers ooit.
"Der Garten Sandosa im Morgentau" is het raarste nummer op dit zeer rare album. De band kreunt in een soort of Ur-taal, misschien wel de universele taal die bestond tijdens de bouw van de Toren van Babel. Rainer Bauer zegt dan zijn enige ware woorden op het hele album - "Girl, girl" - een basale deconstructie van de typische rocktekst, waardoor iemand genoeg materiaal krijgt om een ​​scriptie van dit nummer te schrijven. Dan verschijnt er een akoestische gitaar, getokkeld met heilige overtuiging, vechtend tegen het gegrom van een boze vrouw die klinkt als een beest uit de wildernis. Vanaf hier is het uitgesneden land, eerst een stuk naar Duitse kerstmuziek (!) En dan een stuk naar de beste AD-riff tot nu toe, de gitarist die volkomen moe klinkt, het zweet van zijn armen als hij probeert bij te blijven met de rest van de bende. Dan komt er wat koormuziek binnen, klaar om te strijden, een confrontatie tussen de "heidense" prehistorie en wat Julian Cope "De cultus van de rechte lijn" noemt.
Kortom een heerlijk psychedelisch meesterwerk.