Na een stilte van 8 jaar verscheen half april vrijwel uit het niets een nieuw album van Fiona Apple via de streaming media diensten. Het is een album dat vrijwel onmiddellijk werd onthaald met superlatieven (het kritische Pitchfork kwam binnen een paar uur zelfs met de perfecte tien op de proppen) en dat later dit jaar ongetwijfeld hoog gaat opduiken in de jaarlijstjes. Daar valt niet veel op af te dingen, want Fetch The Bolt Cutters is een indrukwekkend en fascinerend album. Op hetzelfde moment is het zeker geen makkelijk album. Fiona Apple heeft de vertrouwde combinatie van donkere pianoklanken en haar bijzondere stem verrijkt met soms onnavolgbare percussie en heeft bovendien de toegankelijke popsong grotendeels los gelaten. Fetch The Bolt Cutters is wars van perfectie en schuwt het experiment geen moment. Fiona Apple slingert je ruim 50 minuten heen en weer in haar donkere wereld en maakt van haar hart geen moordkuil. De Amerikaanse singer-songwriter vecht al decennia tegen haar demonen en ook op haar nieuwe album komen er weer de nodige voorbij. De songs op Fetch The Bolt Cutters zijn persoonlijk, maar lopen ook over van experimenteerdrift en eigenzinnigheid. De eerste recensies vol superlatieven doken al een paar uur na de release van het album op, maar het nieuwe album van Fiona Apple is een album dat veel meer tijd nodig heeft om echt te landen. Lang niet iedereen zal iets kunnen met dit album, maar liefhebbers van de bijzondere muziek van Fiona Apple krijgen een album in handen dat ruim 50 minuten lang diepe indruk maakt.