Wie Bill Callahan hoort zingen, denkt de overpeinzingen te horen van een spottende, oude man. Een baritonstem, somber, onderkoeld, emotieloos bijna. Het is de halve waarheid, want de Amerikaanse singer-songwriter (geboortejaar 1966) is met zijn kleine twintig uitgebrachte albums (hiervoor onder de naam Smog) met recht een veteraan te noemen. Zocht hij in het verleden nog weleens het experiment, de laatste jaren houdt hij het bij de traditionele folk. En terecht, want de eigenzinnige Callahan lijkt daarvoor op deze aarde te zijn gezet. Dream River is het laatste (en meer soulvollere) plaatwerk – en de vijfde onder zijn eigen naam. Daarop andermaal een veelal akoestische en ingetogen Callahan, die ons op een soms bittere toon de spiegel voorhoudt. Fraaie, rake en minimale liedjes, waarin alle ruimte voor die stem die meteen onder je huid kruipt. Soms bijtend en cynisch, dan weer grappig en geestig, maar altijd intiem en intens.