Vrijwel van meet af aan hebben de Keulse krautrockers van Can naast zeer invloedrijke albums singles uitgebracht, waarvan het grootse deel van de elpees komt. Deze verzameling opent met Soul Desert uit 1970, van de soundtrack bij de film Mädchen... Nur Mit Gewalt, nog met zanger Malcom Mooney, die ook het zeer atypische jazznummer She Brings The Rain voor zijn rekening neemt. Als dat verschijnt is hij al vervangen door de legendarische Damo Suzuki, die als vocalist Can naar een nieuw niveau tilt. De stukjes psychedelica, rock, funk, avant garde, wereld en nog zo wat vallen op hun plaats, het geluid wordt volkomen eigen en eigentijds, hypnotiserend, bezwerend en stuwend, zoals Shikaku Maro Ten, Vitamin C, Mushroom en I’m So Green. Als Suzuki Jehova’s Getuige wordt verlaat hij in 1973 de band. Die gaat verder met gitarist Michael Karoli en toetsenist Irmin Schmidt als zangers en brengt in de jaren zeventig nog flink wat nieuw werk uit, dat hoewel Suzuki’s oorspronkelijke gekte gemist wordt – ik ben nu eenmaal een fan – nog steeds onmiskenbaar des Cans is. In 1976 reikt de opgewekte meezinger I Want More zelfs tot plek 26 in de Britse hitlijsten. Nadat oerlid Holger Czukay een jaar later vertrekt zingt Can al snel zijn zwanenzang: het amechtige discodeuntje Hoolah Hoolah. Dat het nog tot 2017 moet duren vooraleer deze collectie verschijn is een historische vergissing, die eindelijk dan is rechtgezet.