Willem Venema, een van de meeste legendarische pop promotors uit de Nederlandse popgeschiedenis, haalde in 1986 Claw Boys Claw naar het Pinkpop festival. Hij kende zanger Peter te Bos persoonlijk, het was 'zijn' nieuwe aanwinst. Ze speelden een geweldige variant op de punk en rock: de garagerock. Een onheilspellende bassist, hard beukende drummer en grauwe, donkere gitaarriffs. Daaroverheen komt de geweldige stem van Peter, door de OOR toendertijd onthaald als "Tom Jones, nadat deze een paar weken samen met Screaming Jay Hawkins in een donkere kelder heeft opgesloten gezeten." Toch kon niet iedereen het legendarische optreden waarderen, de aardkluiten en graspollen vlogen de band om de oren. Nu, ruim dertig jaar later en aangekomen bij album nummer 13 heeft de band terecht een cultstatus verworven. Vanaf de eerste akkoorden zitten we gelijk weer in de vertrouwde Claw Boys Claw sound, zonder in herhaling te vallen. De band evolueert nog steeds, openingstrack Suck Up The Mountain begint heerlijk broeierig met lekker smerige riffs en gitaartrucjes die ervoor zorgen dat je spontaan meebeweegt op de melodie. Middenin de plaat verrast de groep met Polly Maggoo, een nummer gebaseerd op een Franse speelfilm uit de zestiger jaren, dat de spot drijft met de modewereld. Het nummer opent met een uptempo, stuwende drum om tegen het eind over te gaan in heerlijke moerassige blues zoals ze dat alleen bij Claw Boys Claw kunnen. Zo weet de band zich keer op keer weer te bewijzen als een van de meeste verrassende en spannende gitaarbandjes die Nederland ooit gekend heeft.