Zestien nummers. Een straf uurtje pure indie waarbij muzikale grenzen steevast kinderlijk eenvoudig verkend en opgezocht worden. De band Claw Boys Claw is terug. En potverdrie, wat spelen ze attractief. Zonder moeite zijn ze nog altijd ’t Nederlands Viertal Van De Muzikale Topsport te noemen. U wilt een wedstrijdverslag? Oké, komt ie. Dit viertal hanteert diverse systemen en switcht zonder enige moeite van 1-1-1-1 naar 1-3, 1-1-2 en 1-2-1. ‘Team Kite’ fladdert en vliegert onstuimig, krachtig en uitbundig op hun eigen gecreëerde unieke muzikale frisse wind. Drummer Jeroen Kleijn bewaakt de verdedigende linie als was hij De Ligt en Van Dijk ineen. Bassist Marcus Bruystens loopt ontelbare muzikale meters af en dartelt als ware Frenkie van heen en weer, van links naar rechts. Wanneer hij zijn messcherpe steekpassjes afgeeft, fungeert het duo Te Bos-Cameron als sensationele voorhoede van de Nationale Muzikale Topsport. Ze spelen elkaar keer op keer intelligente eentweetjes toe. Peter te Bos is zanger in topvorm die met hijgende, brullende donkere stem dolt en draait als Memphis. Vlak naast hem staat de immer attractief spelende gitarist genaamd John Cameron die de finesse van Davy en Cody verenigt met de subtiliteit en het muzikale loopvermogen van Donyell en Denzel. Uit alles blijkt: spelvreugd is wat hen anno ‘twintigeenentwintig’ nog altijd op de been houdt. Hun nieuwe bezielende plaat loopt uiteen van slepende, zwetende, dampende swamprock naar coole rechttoe rechtaan-punk, ruige, rauwe gitaarmuziek en friszoete zuurstoksongs. De verslavende, likkebaardende topsportcomposities van dit viertal scoren nog stuk voor stuk. Houdt u van Muzikale Topsport? Dan ontkomt u niet aan deze dartelende Kite. Sterker: Claw Boys Claw kan de schaal op gaan poetsen.
Door Dennis Dekkers - Mania