Eindelijk. Meer dan vijf jaar nadat hij voor het eerst werd aangekondigd. En twee jaar nadat de man live al nummers ervan speelde, is er dan eindelijk Black Messiah, het derde album van funk/soul/jazz-fenomeen D'Angelo. En met zo veel vertraging zou je haast denken dat het album wel op een teleurstelling zal uitdraaien. Vergeet het maar. Black Messiah is een prachtige staalkaart waarop de zanger/gitarist­/pianist achteloos het spectrum van zijn muzikale kunnen laat horen. Op de twee voorgaande albums lag de nadruk op ambachtelijke, organische soul/funk met veel zorg voor de vocale harmonieën die D'Angelo altijd met zichzelf zingt. Die vocalen zijn een constante, maar deze keer verandert D'Angelo alles daar omheen naar eigen believen en creatief inzicht.

Hij paart freaky koorstemmetjes geleend van George Clintons P-funk-uitdragerij op Ain't That Easy aan een logge slaggitaar. 1000 Deaths draait om een borrrelende drum en baspatroon waarin in de verste verte nog geen liedje valt te ontdekken. Met D'Angelo's elektronisch bewerkte stem ontvouwt zich ergens vanuit de diepte een structuur die leidt tot een climax waarin de zanger het uithuilt samen met de gierende gitaren. Duister en diep als een zwartgeblakerde ziel.

Onder de effecten van The Charade schuilt een licht psychedelisch popliedje, in de lucht gehouden door alweer die ragfijne koortjes die tussen de gitaren zijn geweven. Of anders de ouderwets funky D'Angelo. Op Sugah Daddy speelt een klikritme met de piano, daar doorheen doen blazers zo nu en dan van kiekeboe en klinkt close harmony zoals die van vintage-Pointer Sisters. Van alle kanten krijg je voortdurend muzikale plaagstootjes, totdat je het wil uitkraaien van puur plezier.

Zelfs als een song kitscherig begint - de strijkers en Spaanse gitaar van Really Love - mondt die uit in een prachtig met falset gezongen ballad.

Alles ademt inspiratie en een ongelooflijke ideeënrijkdom. D'Angelo heeft zichzelf zo veel vrijheid gegund dat Black Messiah haast genreloos is geworden. Het neigt soms naar soul, soms naar funk, naar jazz, rock of pop en is het nooit helemaal. De enige constante is D'Angelo zelf, zoals Prince ooit de enige constante was op zijn platen. Daarmee is Black Messiah zo'n plaat waarvan je stiekem hoopte dat Prince hem ooit nog zou maken, maar ook weet dat het niet meer zal gebeuren. Vooruit, D'Angelo mag nog eens vijf jaar de tijd nemen, als hij dan weer met zo'n meesterwerk komt. (TEKST: Pablo Cabenda , de Volkskrant)