Met de grandioze single Video Games wist Lana Del Rey alle aandacht naar zich toe te trekken. Met een orkestrale, atmosferische retro-sixties feel maakte het nummer zo'n diepe indruk, dat er een ware hype ontstond. Het debuutalbum Born To die kon eigenlijk alleen maar tegenvallen en kreeg dan ook de nodige (onterechte) kritiek. Toch verkocht de plaat moeiteloos enkele miljoenen en zo maakte Lana een lange neus naar haar critici. Het daarna verschenen mini-album Paradise (hier als bonusschijf van Born To Die uitgebracht) moest bewijzen dat ze geen eendagsvlieg was. En voor wie nu nog niet overtuigd is, het nieuwe album Ultraviolence maakt in één klap duidelijk met wat voor een talent we hier te maken hebben. De nieuwe plaat werd geproduceerd door Dan Auerbach (daar is ie weer...) en hij wist de opnames in goede banen te leiden. Ultraviolence is kaler van geluid dan het debuut waardoor de songs nog donkerder en filmischer van sfeer zijn. Del Rey en Auerbach zijn duidelijk aan elkaar gewaagd; waar Lana volledige controle over haar werk eist, weet Auerbach er genoeg zijn stempel op te drukken en dat doet de plaat naar grote hoogtes stijgen. Met de toevoeging van stevige gitaren en zelfs wat jazz is het typische geluid van Del Rey breder geworden, zonder aan herkenbaarheid te verliezen. Het eindresultaat deed de twee dansen in de studio en maakt op ons een diepe indruk. Dat we nog maar veel van haar mogen horen.