Terug na vijf jaar te zijn weggeweest. Dirty Projectors, de balsturige band uit Brooklyn. De groep rondom muzikaal wonderkind Dave Longstreth kenmerkt zich door complexe arrangementen en harmonieën in combinatie met hoekige en tegendraadse ritmes. Markante indie. Vernieuwend, anders, experimenteel. In 2009 brak de band definitief door met hun spannende overgangsplaat Bitte Orca, opgevolgd door het mooie Swing Lo Magellan waar arrangementen ineens échte liedjes werden. De verwachtingen richting deze titelloze plaat zijn, en terecht, hooggespannen. Amber Coffman, de evenknie van Longstreth, verliet de band. Betreft dit een break-up album? Liefdesverdriet is hoorbaar. En verrassende wendingen zijn er genoeg, zoals ballad Little Bubble. Een raar soort ballad. Zo hoorden we Longstreth niet eerder. En wat te denken van de ongrijpbare low fidelity openingsplaat Keep Your Name en het percussieve, onstuimige Up In Hudson? Zoals eerder worden verschillende technische, elektronische snufjes en diverse zang(ver)vorm(ing)en ingezet om te imponeren. Met succes. Uiteraard.