Vijf jaar is het langste dat Flying Lotus over een nieuw album heeft gedaan. In die tijd had Steven Ellison weliswaar genoeg muziek op de plank liggen, maar ontbrak het nog aan een gemene deler. Toen die was gevonden in een speech die David Lynch op een feestje gaf (en die ook integraal op dit album staat), vielen alle stukjes op hun plaats. Het achterliggende concept is dat van het ‘eeuwige vuur op een bergtop’ en de 27 (!) songs lezen als verhalen over wat er bij dat vuur zoal gebeurt. Van vrijende stelletjes tot crematies en van ceremonies tot pyromanie. Nu heeft FlyLo op zijn vorige albums al geflirt met jazz, dance, hiphop, funk, r&b en zo nog even door, maar op Flamagra put hij uit zijn volledig repertoire en wordt werkelijk alles samen gesmolten. 8-bit, p-funk, klassiek, het passeert allen de revue. Flamagra is in alles een groots album geworden. Meer stijlen, meer samenwerkingen, meer (ook ‘volwaardige’) songs, meer van alles. Toch is het er een veel coherenter, consistenter en verfijnder album op geworden en een uiteenzetting van al wat hij heeft gedaan. Het ontbrak Flying Lotus nooit aan ambitie, maar Flamagra is zijn langste, meest grootse, ambitieuze en geslaagde album tot nu toe.
Tekst mania redactie