Vijf jaar is het langste dat Flying Lotus over een nieuw album heeft
gedaan. In die tijd had Steven Ellison weliswaar genoeg muziek op de
plank liggen, maar ontbrak het nog aan een gemene deler. Toen die was
gevonden in een speech die David Lynch op een feestje gaf (en die ook
integraal op dit album staat), vielen alle stukjes op hun plaats. Het
achterliggende concept is dat van het ‘eeuwige vuur op een bergtop’ en
de 27 (!) songs lezen als verhalen over wat er bij dat vuur zoal
gebeurt. Van vrijende stelletjes tot crematies en van ceremonies tot
pyromanie. Nu heeft FlyLo op zijn vorige albums al geflirt met jazz,
dance, hiphop, funk, r&b en zo nog even door, maar op Flamagra put
hij uit zijn volledig repertoire en wordt werkelijk alles samen
gesmolten. 8-bit, p-funk, klassiek, het passeert allen de revue.
Flamagra is in alles een groots album geworden. Meer stijlen, meer
samenwerkingen, meer (ook ‘volwaardige’) songs, meer van alles. Toch is
het er een veel coherenter, consistenter en verfijnder album op geworden
en een uiteenzetting van al wat hij heeft gedaan. Het ontbrak Flying
Lotus nooit aan ambitie, maar Flamagra is zijn langste, meest grootse,
ambitieuze en geslaagde album tot nu toe.
Tekst mania redactie