Seamus viel vooral op door zijn bizarre teksten : bergen die t-shirts stalen of vrouwen die op dinosaurussen leken. Juist, je muziek moet ergens over gaan, maar sinds hij naar Londen verkaste (weliswaar zonder zijn muzikale heimat te verloochenen) werd het alsmaar meer menens en kreeg hij de zegen van de pers. Hij ging op toer met mannen als Malcolm Middleton (de Arab Strap-invloeden hoor je inderdaad) en werd talk of the town bij de folkliefhebbers.

Laat je vooral niet te veel afschrikken door die beschrijving. Want is het nu folk of is het folkpop? De muziek op deze plaat blijft immers altijd zeer toegankelijk. Een poppy touch (zo denk je bij Heels over Head onvermijdelijk aan een terrasje aan de Seine), maar zijn diepe (vaak zwaarmoedige) stem doet je minstens evenveel denken aan Tim Buckley, Nick Drake of door het soms experimentele doorslagje aan Robert Wyatt.