Donker, mysterieus, intrigerend, melancholisch en meeslepend: ook op de nieuwe release Somebody’s Knocking is het onmiskenbare geluid van de Mark Lanegan Band te horen. Het elfde studioalbum van de Amerikaanse band gaat vlammend van start met Disbelief Suspension, een garagerocker die gedragen wordt door strakke drums, pompende drums en spannende gitaarlijnen die in elkaar verweven zijn. Maar na nummers als Letter Never Sent, Night Flight To Kabul en Gazing From The Shore wordt al snel duidelijk dat het album een andere muzikale richting opgaat: new wave met ruimte voor elektronische invloeden van synths en drummachines. Bij vlagen doet het album dan ook denken aan Joy Division, New Order en Depeche Mode. De kenmerkende zang van Lanegan blijkt een prima match te zijn met de muzikale invloeden uit de 80’s waarmee hij zich op Somebody’s Knocking omringt. Nadat Lanegan met de sfeervolle ballad Playing Nero een korte rustpauze heeft ingelast, wordt met Penthouse High en Name And Number de muzikale draad van de new wave en synthpop weer opgepakt. Op Somebody’s Knocking laat de voormalige Screaming Trees-zanger horen dat hij, ook na tien eerder verschenen studioalbums, nog altijd open staat voor nieuwe muzikale avonturen.