Geschreven door: Cis van Looy(writteninmusic.com)

Van de weergaloze TV-serie True Detective komt binnenkort na enige vertraging een vierde deel. In 2015 werd het tweede seizoen  weerom geflankeerd door een al even sterke soundtrack. In 2015 maakte Lera Lynn in het tweede deel haar opwachting op de set als zangeres in een nachtclub. Bovendien werkte de verrukkelijke chanteuse met roots uit het Diepe Zuiden samen met Rosanne Cash  En T Bone Burnett eveneens producer van de soundtrack van True Detective, naast Leonard Cohen, de eveneens betreurde Warren Zevon  en Nick Cave horen we de stem van Lynn in enkele songs, It Only Takes One Shot  eerder door Rosanna Cash My Least Favorite Life blijven hangen.

Het is een identieke, bijzondere wat mysterieuze sfeer die Something More Than Love kleurt samen met het zwoele sensuele  en tegelijkertijd coole stemtimbre op een wolk van strijkers uit synthesizer met sporadisch een flard pedalsteel en een ritmesectie afkomstig van muzikanten uit het entourage van Todd Lombardo. Lombardo die in Nashville eerder fraaie dingen met Kacey Musgraves realiseerde is de levenspartner van Lynn en verzorgt samen met haar de instrumentatie ze zijn jonge ouders van een zoon die geboren werd tijdens de pandemie, een intense ervaring.

Die verbondenheid wordt gereflecteerd in het songwerk. De titeltrack is een romantisch epos met fluisterzangen het met prachtig gitaarwerk verluchte In A Moment klinkt al even wonderlijk als de overige dromerige momenten. Het ritmische Kamikaza is een huppelend poppy buitenbeentje en het wat beklemmende Cog In the Machine verstoord even de langoureuze intimiteit. Met Golden Sun keren we terug naar een weldadig dromenland dat de prachtige sirenenzang van You Are Not Your Own en een fraai uit fadend Eye In The Sky onthuld.

Een lieflijke Black River meandert zelfs terug naar de glorieperiode van de Franse popchanson met de ongenaakbare Françoise Hardy. Het heeft ongetwijfeld met nostalgie en het verlangen naar het onbereikbare verlangen van een wat oudere, sentimentele dwaas te maken, ik laat me maar al te graag verleiden door dit ogenschijnlijk kristallijne songwerk waarin onveranderlijk een onderhuids spanning schuilt.