Wars van muzikale krachtpatserij zoekt Moss het in de ambachtelijke kwaliteit van liedjes.
**** Volkskrant recensie van Pablo Cabenda

Moss heeft lange periodes van stilte nodig om tot een eindproduct te komen. Er zit steevast drie à vier jaar tussen de albums van het kroonjuweel van het Nederlandse platenlabel Excelsior, en nu zelfs vijf jaar tussen HX en de vorige plaat Strike. Het klinkt dan ook alsof de liedjes op HX eerder zijn gegroeid dan geschreven, compleet met alle subtiele details. De melodieuze gitaarpop van Moss is van zo’n veelzijdigheid dat het haast vanzelf naar diverse stijlen en genres verwijst. Opener Not Today klinkt door de aangehouden jengelende gitaarakkoorden als Sonic Youth, terwijl de bedauwde gitaargalm van Before It’s Gone en The Lighthouse aan jarentachtigindierock doen denken. Maar die gemijmerde zang van Marien Dorleijn, met onnadrukkelijke meerstemmige koortjes, geven de nummers het Moss-stempel. Wars van muzikale krachtpatserij zoekt de band het in de ambachtelijke kwaliteit van liedjes die vol klinken, maar nooit volgestouwd zijn. Gecombineerd met de neiging om alles op midtempo te laten zweven, leidt dat ertoe dat HX voelt als een warme, omhullende nevel.