Er zijn van die artiesten die voor altijd langs de meetlat van hun debuut zullen liggen. Bij Liz Phair is dat Exile In Guyville, haar welhaast activistische indie-statement uit 1993 – rammelende songs, laconieke zang en opvallend openhartige teksten over relaties en seks. De daaropvolgende platen werden steeds toegankelijker; zo zeer dat ze ten tijde van Liz Phair (2003) van artistieke uitverkoop werd beschuldigd. Soberish dan, is haar eerste plaat sinds 2010. Ze is duidelijk niet gezwicht voor de verleiding om terug te keren naar het geluid van haar alom geprezen debuut, al zijn de liefde, relaties en hoe mensen met elkaar omgaan nog steeds de thema’s van haar songs. Haar sound is hier behoorlijk poppy, soms laidback, maar zeker niet goedkoop. Met Soberish toont Liz Phair zich als een toegankelijke, opgewekte versie van Aimee Mann.

Door Louk Vanderschuren - Mania