Nummertje zes van Black Francis en consorten: Head Carrier. Pixies gaan
terug naar de basis, terug naar het geluid wat de Amerikanen zo populair
maakte tussen 1986 en 1993. Surfer Rosa, Doolittle, Bossanova en Trompe
le Monde werden in die periode uitgebracht, waarbij de eerste - Surfer
Rosa - als een waar rockdocument kan worden omschreven. Bone Machine,
Gigantic en uiteraard Where Is My Mind? zijn nummers die altijd en
overal een eervolle vermelding zullen krijgen. Tijdens elke gelegenheid,
tijdens elk concert en festival. Surfer Rosa werd een blauwdruk van het
latere werk. En dan aankondigen dat Head Carrier ons mee terugneemt
naar die vervlogen, tumultueuze rockperiode. Het twaalfkoppige monster
trapt af met de vuige, onbezonnen titelsong Head Carrier. Classic Masher
is vervolgens Springsteen-achtig sterk. Americana, the sixties, zoet,
derhalve verre van pretentieus. Dat Francis met zijn 51 jaar nog een
aardig woordje meeschreeuwt bewijst hij op het harde en wraakzuchtige
Baal’s Back. Vervolgens gaat het tempo omlaag tijdens zowel Might As
Well Be Gone als Oona, waar ik mijzelf erop betrap dat ik in beide
gevallen continu aan het heen en bewegen weer. “Please, I wanna be in
your band!”, zingen Francis en Paz Lenchantin tijdens Oona. Lenchantin,
de nieuwe Argentijnse bassist van de band, bewijst op Head Carrier dat
ze een uitstekende aanwinst voor Pixies is. Qua baslijnen én stemgeluid.
Deze zesde is een groeiplaat die absoluut doet terugdenken aan de
vroege jaren van Pixies. Recensent
: Jelle Teitsma