Het titelloze debuut van de Ierse multi-instrumentalist en singer-songwriter Brigid Mae Power krijgt in Engeland en de Verenigde Staten redelijk veel aandacht, maar lijkt vooralsnog geruisloos aan Nederland voorbij te gaan.

Zonde, want de muzikante uit Galway, die overigens werd geboren in Londen en momenteel veel tijd doorbrengt in New York, heeft een buitengewoon intrigerend debuut afgeleverd. Laten we hopen dat een Nederlandse release wat gaat helpen, want dit debuut is te bijzonder om te laten liggen.

Het is een debuut dat nadrukkelijk doet denken aan de platen die Joni Mitchell een aantal decennia geleden maakte, maar Brigid Mae Power heeft zich ook zeker laten beïnvloeden door de muziek van Britse muzikanten als The Cocteau Twins, This Mortal Coil en P.J. Harvey. 

Het zijn invloeden die moeilijk met elkaar te verenigen lijken, tot je naar het fascinerende debuut van Brigid Mae Power luistert. Haar debuut bevat acht tracks, waarvan de meeste bovengemiddeld lang zijn. Het zijn zich langzaam voortslepende tracks vol invloeden uit de folk en psychedelica van weleer, welke door Brigid Mae Power worden voorzien van de vocalen waar het 4AD label in de jaren 80 en 90 het patent op had. Het is een unieke combinatie van invloeden, die dan ook een uniek geluid oplevert. 

Brigid Mae Power maakt muziek die niet van deze tijd lijkt, maar het is ook muziek die in het verleden niet werd gemaakt. Zeker bij eerste beluistering is het even wennen aan het lage tempo, aan het bijzondere geluid van de plaat en zeker aan de bijzondere vocalen, maar wanneer je eenmaal bent gevallen voor de bijzondere muziek van Brigid Mae Power heeft dit debuut een hele bijzondere en bezwerende uitwerking. 

Het is bijzonder hoe de vocalen van de Ierse muzikante steeds het randje opzoeken. Het zijn vocalen die bij flink wat mensen tegen de haren in zullen strijken, maar ik vind het persoonlijk prachtig. Het zijn zoals gezegd vocalen die herinneren aan de hoogtijdagen van bands als Cocteau Twins en This Mortal Coil, maar Brigid Mae Power raakt ook aan een oude folkie als Karen Dalton of aan de 90s cultheldin Mary Margaret O’Hara, wiens debuut en meteen ook zwanenzang bij iedereen in de platenkast zou moeten staan. 

Zeker wanneer Brigid Mae Power de instrumentatie uiterst sober houdt is het allemaal niet makkelijk, maar ach wat is het mooi wanneer je je eenmaal hebt opengesteld voor deze bijzondere plaat. Ik geef eerlijk toe dat ik deze plaat ook niet iedere dag op zet, maar als de tijd er rijp voor is, is het intens genieten. Keer op keer. Erwin Zijleman