Met de fijne debuutplaat Hope Downs beschikte Rolling Blackouts Coastal Fever in 2018 over een prima visitekaartje om wereldwijd de ene na de andere clubzaal en festivaltent in lichterlaaie te zetten. De Australische band werkte zich het schompes en zag zich beloond door vele eindejaarsnoteringen. Toch wrong er iets bij thuiskomst; het vijftal was te lang ontheemd geweest. De minzame Aussies zijn eens flink gaan bezinnen, en nu is er Sideways To New Italy. Normaliter zouden ze ook met dit nieuwe album live hoge ogen hebben kunnen gooien; de gitaren jengelen, de ritmesectie jakkert voort, en voor niemendalletjes is wederom geen plaats ingeruimd. Hoewel de indiepopsongs muzikaal gezien in een rechtstreekse lijn van hun voorganger (en verder terug: de vroege R.E.M.) liggen, is er thematisch echter wel het nodige veranderd. Zachte melancholie druipt af van simpele zinnetjes als in uitschieter The Only One: ‘I’m back in the state / to find another way / back into the new world / that looks exactly the same’. Op het eerste gezicht misschien wel, denk je dan, maar als luisteraar bekruipt je het gevoel dat relaties stukje bij beetje op de klippen zijn gelopen en dat collega’s stilletjes je plek op kantoor hebben ingenomen. Sunglasses At The Wedding – treffende beeldspraak - is juist een opmerkelijk ingetogen liedje. En dan zijn de oorwurmen van singles als She’s There en Cars In Space nog niet eens ter sprake gekomen! Sideways To New Italy is een mooie plaat over emotionele afstand en het ongemerkt verstrijken van de tijd.
Recensent : Max Majorana