Ron
Gallo is een jonge muzikant uit Philadelphia (maar tegenwoordig
woonachtig in Nashville), die al voor zijn twintigste
furore maakte met zijn band Toy Soldiers. Heavy Meta is zijn tweede soloplaat, een album dat zich vooral is beïnvloed door de garagerock uit de jaren 60 en voegt
hier vervolgens allerlei invloeden uit de punk, hardrock en glamrock aan toe tot invloeden
uit de rootsrock, American Underground, psychedelica en indie-rock.
Het
levert een bijna onweerstaanbare rockplaat op die het beste uit een
aantal decennia op een hoop lijkt te hebben geveegd.
Heavy
Meta is gemaakt door Ron Gallo’s power trio dat naast hemzelf bestaat
uit bassist Joe Bisirri en drummer Dylan Sevey. De ritmesectie speelt
strak en degelijk, maar stuwt Ron Gallo ook met enige regelmaat naar
grote hoogten.
De
Amerikaan beschikt over een stem die gemaakt is voor dit soort muziek
en alle kanten op kan. Gallo kan zijn teksten rauw en geëngageerd
uitspuwen, maar kan ook behoorlijk loom of ingetogen zingen of juist
hysterisch krijsen.
Wat
voor de stem van Ron Gallo geldt, geldt ook voor zijn gitaarspel. Heavy
Meta kan flink uit de bocht vliegen met gierende gitaren, maar kan ook
benevelen met psychedelische gitaarwolken of imponeren met razend knappe
gitaarsolo’s.
En
zo zet Ron Gallo je keer op keer op het verkeerde been en word je heen
en weer geslingerd tussen de jaren '60, '70, '80 en '90. Het doet me af en
toe wel wat denken aan de geweldige gitaarplaat van Car Seat Headrest
die vorig jaar terecht de jaarlijstjes haalde, maar Heavy Meta roept ook
associaties op met het werk van The Who, Steve Wynn, The Clash en T.
Rex, om maar eens een paar namen te noemen.
Het
noemen van namen is uiteindelijk zinloos, want wat het ene moment nog
zeer relevant is, is het volgende moment compleet onzinnig.
Wat overeind
blijft is dat Ron Gallo met Heavy Meta een rockplaat heeft afgeleverd
die je compleet van je sokken blaast, die grenzeloos vermaakt, maar die
ook verrast en intrigeert en ook in tekstueel opzicht waardevol is.
Ron
Gallo maakt muziek die tegenwoordig veel te weinig gemaakt wordt. Dat
heb je niet altijd door, maar na beluistering van de bijna 40 minuten
tijdloze rockmuziek van Heavy Meta weet je wat je de laatste tijd zo
gemist hebt.
Recensent Erwin Zijleman (Kenten uit de pop)