Geschreven door: Cis van Looy (writteninmusic.com)

Op de tekening die de hoes siert prijkt The Bull, een omgebouwde schoolbus met een al even robuust longhorn gewei op de motorkap. In ‘96 reisden Jon Nolan, zijn broer James en Cliff Murphy regelmatig vanuit Maine naar Texas. Het verhaal van Say Zuzu begint drie jaar eerder in New Hampshire als Murphy, destijds al met Jon en James actief in ZuZu’Petals, de Nolan broertjes met copies van March 16-20 van Uncle Tupelo en Neil Young’s Zuma confronteert, intensieve luistersessies volgen. Met Say Zuzu pendelen ze tussen akoestische folk van de plaatselijke koffiehuizen en rauwe garagerock, de ontdekking van de muziek van Uncle Tupelo en Young betekent een openbaring.

Zo komt Say ZuZu in ’94  naar buiten met een soort instinctmatige alt country na een epeetje op cassette volgt het met drummer Steve Ruhm opgenomen titelloze debuut in het rockende Here Again komt Jon Nolan op de voorgrond terwijl Murphy zich evenmin onbetuigd laat in het countryneske Colorado

Een ontmoeting met bassist Bee Spears en harmonicaman Mick Raphael, muzikanten bij Willie Nelson, resulteert in studiosessies in Franklin in samenwerking met Bradley Hartman. Highway Signs & Driving songs is weerom opgebouwd met beurtelings door Murphy en Nolan aangeleverde songs. Better Days en de titeltrack Highway Signs werden hier geheel terecht geselecteerd, de drumsticks worden gehanteerd door Mark Wentworth. Die stapt op net voor de opnamesessies van de opvolger, Say Zuzu keerde terug naar de Trace Sound Studio met Ruhm terug achter de drumkit.

Ze hadden ondertussen Dan Dugmore  die in navolging van Sneaky Pete Kleinow van Flying Burrito Brothers de pedalsteel beroerde bij John Stewart en Linda Ronstadt en een veelgevraagd sessieman werd in LA. Dugmore’s pedalsteel klanken kleuren het mistroostige Broken en zijn lapsteel flankeert het banjospel van Murphy die het vocale voortouw neemt in Don’t Tie Me Down. Take These Turns opende de poort naar Europa, vooral in Italië werd een behoorlijke fanbasis uitgebouwd.

Zo bereikte Bull onze contreien, het was voor mij een laattijdige, eerste kennismaking met Pennsylvania, Wasting Time,  Government Job en andere lichtjes fantastische tracks van het meesterwerk van Say Zuzu. Dat was de platenfirma’s evenmin ontgaan, maar de deal met Doolittle Record werd afgeblazen, James Nolan en Steve Rhum  haakten ondertussen af. Met een nieuwe ritmesectie werd  Every Mile nog ingeblikt, het werd het laatste werkstuk van een band, die getuige de openingstrack You Don’t Know Me, Doldrums en Good Girl, nog niets aan intensiteit en zeggingskracht hebben ingeboet.

Ruim twintig jaar na de laatste sessies vormt deze compilatie, een veredelde random jukebox, de perfecte introductie. De uitgebreide hoesnota’s van Brent Best, de aanvoerder van de cowpunks Slobberbone vormen een fijne aanvulling. De titel Here Again is overigens geen vrijblijvende ironische woordspeling, de reünieshows in 2019 met zowat alle muzikanten die ooit bij Say Zuzu figureerden, leiden naar nieuwe studiowerk, in afwachting is het volop genieten van deze bijzondere retrospectieve.