Gitarist Segall besloot het dit jaar rustig aan te doen, wat bij hem betekent dat hij maar één album uitbrengt in plaats van drie. Wel een behoorlijk verrassende, want waar hij zijn psychedelische invloeden eerst vermengde met een snoeiharde dosis garage punk, blijft hij nu opvallend dicht bij invloeden van Donovan en vroege Marc Bolan. Hoewel hij al aangekondigd heeft dat zijn volgende werk de meters weer rood uit doet slaan, past deze vorm hem uitstekend. De wisselwerking tussen akoestische gitaren, maar wel degelijk voorzien van elektrische solo’s en accenten geeft een diepgang aan zijn werk die er voorheen misschien wel was, maar onopgemerkt bleef. Het verlies van zijn adoptievader en het daarmee samenhangende ruzie met zijn moeder vormen de rode draad in nummers als She Don’t Care en Sweet C.C. Dat iemand met een dergelijke grote output toch weer weet te verrassen is het bewijs van ’s man’s grote talent.