Tekst nrc.nl 

Jonge Britse jazz- en soultalenten herinterpreteren klassiekers uit de Blue Note-catalogus van namen als Wayne Shorter, Bobby Hutcherson en Joe Henderson.

Jazzpuristen zullen er bij voorbaat van zuchten: blijf toch af van dat jazzgoud. Onnodig. Het is juist verfrissend en inventief hoe een jonge generatie met vocalisten als Jorja Smith, saxofonisten als Shabaka Hutchings of multitalent Emma-Jean Thackray ermee aan de haal gaat.  

Een aantal artiesten op Blue Note Re:imagined, dat zestien tracks bevat, komt uit de nieuwe hippe Britse jazzscene. Voor het Londense Ezra Collective was Wayne Shorters ‘Footprints’ (1967) een van de eerste jazzsongs die ze als tieners leerden kennen. Hun bewerking is relaxed en dansbaar door de broken beat van drummer Femi Koleoso. Toetsenist Joe Armon-Jones geeft ‘Footprints’ na het befaamde riffje ziel met vrije verkenningen. Met haar ‘A Shade of Jade’ blijft saxofoniste Nubya Garcia juist dicht in de buurt van Joe Hendersons klassieker, in een minder gejaagde tempo.

Ook Poppy Ajudha pakte ‘Watermelon Man’ zowel in instrumentatie als productie compleet anders aan – op een enkel melodisch spoortje van Hancock na. Ajudha, in wier eigen teksten een sterk sociaal-maatschappelijk bewustzijn naar voren komt, voorzag de jazz van tekst. Ze belicht de onderdrukte positie van de zwarte verkoper in het Amerika van toen, wachtend op verandering. Via de vraag hoe hij in die baan is beland trekt ze het breder: hoeveel is zwarte mensen wel niet onthouden?

Zeker, de originele song is uiteindelijk ver te zoeken. Maar is dat erg als de soulvolle heruitvinding ook lekker is? Dat geldt ook voor de variant die de Nieuw-Zeelandse, in Londen residerende zanger Jordan Rakei maakte van Donald Byrds ‘Wind Parade’ (1975). Rakei blijft bij de zomers luchtige sfeer van het origineel met de tinkelende windvanen, warme koortjes en opgewekte strijkers. Alleen is het zijn stem in plaats van Byrds blijmoedige trompet die het nummer optilt.