Tekst nrc.nl
Jonge Britse jazz-
en soultalenten herinterpreteren klassiekers uit de Blue Note-catalogus van namen als
Wayne Shorter, Bobby Hutcherson en Joe Henderson.
Jazzpuristen zullen er bij voorbaat van zuchten: blijf toch af van dat
jazzgoud. Onnodig. Het is juist verfrissend en inventief hoe een jonge
generatie met vocalisten als Jorja Smith, saxofonisten als Shabaka
Hutchings of multitalent Emma-Jean Thackray ermee aan de haal gaat.
Een aantal artiesten op Blue Note Re:imagined, dat zestien tracks bevat, komt uit de nieuwe hippe Britse jazzscene. Voor
het Londense Ezra Collective was Wayne Shorters ‘Footprints’ (1967) een
van de eerste jazzsongs die ze als tieners leerden kennen. Hun
bewerking is relaxed en dansbaar door de broken beat van drummer Femi Koleoso. Toetsenist Joe Armon-Jones geeft ‘Footprints’ na het befaamde riffje
ziel met vrije verkenningen. Met haar ‘A Shade of Jade’ blijft
saxofoniste Nubya Garcia juist dicht in de buurt van Joe Hendersons
klassieker, in een minder gejaagde tempo.
Ook Poppy Ajudha pakte ‘Watermelon Man’ zowel in instrumentatie als productie compleet anders aan – op een enkel
melodisch spoortje van Hancock na. Ajudha, in wier eigen teksten een
sterk sociaal-maatschappelijk bewustzijn naar voren komt, voorzag de
jazz van tekst. Ze belicht de onderdrukte positie van de zwarte verkoper
in het Amerika van toen, wachtend op verandering. Via de vraag hoe hij
in die baan is beland trekt ze het breder: hoeveel is zwarte mensen wel
niet onthouden?
Zeker, de originele song is uiteindelijk ver te zoeken. Maar is dat
erg als de soulvolle heruitvinding ook lekker is? Dat geldt ook voor de
variant die de Nieuw-Zeelandse, in Londen residerende zanger Jordan
Rakei maakte van Donald Byrds ‘Wind Parade’ (1975). Rakei blijft bij de
zomers luchtige sfeer van het origineel met de tinkelende windvanen,
warme koortjes en opgewekte strijkers. Alleen is het zijn stem in plaats
van Byrds blijmoedige trompet die het nummer optilt.