Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat de grimmige Parijse studentenrellen (naar Amerikaans voorbeeld) in de lente een culturele new wave veroorzaakten. De niks aan de hand yé-yé muziekjes van dartele zuchtmeisjes van even daarvoor maakte ruimte voor een culturele samenkomst - maar wel minder vrolijke - van de tot dan toe gescheiden genres als chanson, jazz, pop en film soundtracks. Pop vol strijkers en funky ritmes (kant en klaar om te samplen, jaren later) en okee, toch nog een snufje upbeat yé-yé en ook werd er volop geëxperimenteerd met (donkere) literaire teksten die het liefst een links trekje hadden. Geen Beatles, geen Stones maar Dylan. Het heilige chanson ging op de schop en alleen de allergrootsen (Aznavou, Brel, Ferré, Brassens en Barbara) bleven onaangetast. Voortrekker was Gainsbourg (leidend tot meesterwerk Histoire de Melody Nelson in 1971); de sardonische Dutronc en de beatnik Polnareff gaven in 1966 al voorzetjes. De braven (Hallyday) haakten af. Wat overbleef (de ware vernieuwers) staat verzameld op deze fantastische verzamelaar, boordevol ongekende rijke muzikale paletten die ergens over mochten gáán. De toekomst lag open.