Naast een begenadigd muzikant is zanger en gitarist Adam Granduciel
van The War On Drugs verzamelaar van zijn eigen bandmateriaal. In zijn
weg naar een eerste livealbum kon hij kiezen uit opgeslagen werk
afkomstig van maar liefst 40 harde schijven. Een behoorlijk
uitzoekklusje. The War On Drugs op plaat of live is nogal een verschil.
En vrijwel alle liveoptredens wijken ook weer van elkaar af. En dat is
het mooie aan deze plaat. De diversiteit aan nummers. Versies waarbij
Granduciel qua zang de albumversies lijkt de volgen of juist kiest voor
een afwijkende timing en zanghoogte, zoals tijdens hun grootste hit Red
Eyes en het meer onbekende - doch prachtige - Buenos Aires Beach,
afkomstig van debuutalbum Wagonwheel Blues (2008). Op het podium kan de
drummer bezeten tekeer gaan, terwijl de rest van de band losjes speelt.
Intussen zit alles akelig precies in elkaar. En kan de spanningsboog
eindeloos gerekt worden, zonder dat verveling op de loer ligt. Als er
iets op de loer ligt is het perfectie. De Kraut-grooves komen en gaan.
Harmonieën en ritmes worden ondergedompeld om uiteindelijk weer boven te
komen. Nummers lijken naar een climax toe te werken, maar verzanden in
lange solo’s en fraaie outro’s. Zo duurt Eyes To The Wind geen zes, maar
ruim negen minuten. Het pianospel is bezwerend, net als het begin en
einde van hoogtepunt Under The Pressure. De intro ademt Pink Floyd en
The Cure. Wat volgt is een hypnose van bijna twaalf minuten. Je hoort
een band in grootse vorm. Ga dit luisteren!
Recensent mania
|
: Jelle Teitsma |