Naast een begenadigd muzikant is zanger en gitarist Adam Granduciel van The War On Drugs verzamelaar van zijn eigen bandmateriaal. In zijn weg naar een eerste livealbum kon hij kiezen uit opgeslagen werk afkomstig van maar liefst 40 harde schijven. Een behoorlijk uitzoekklusje. The War On Drugs op plaat of live is nogal een verschil. En vrijwel alle liveoptredens wijken ook weer van elkaar af. En dat is het mooie aan deze plaat. De diversiteit aan nummers. Versies waarbij Granduciel qua zang de albumversies lijkt de volgen of juist kiest voor een afwijkende timing en zanghoogte, zoals tijdens hun grootste hit Red Eyes en het meer onbekende - doch prachtige - Buenos Aires Beach, afkomstig van debuutalbum Wagonwheel Blues (2008). Op het podium kan de drummer bezeten tekeer gaan, terwijl de rest van de band losjes speelt. Intussen zit alles akelig precies in elkaar. En kan de spanningsboog eindeloos gerekt worden, zonder dat verveling op de loer ligt. Als er iets op de loer ligt is het perfectie. De Kraut-grooves komen en gaan. Harmonieën en ritmes worden ondergedompeld om uiteindelijk weer boven te komen. Nummers lijken naar een climax toe te werken, maar verzanden in lange solo’s en fraaie outro’s. Zo duurt Eyes To The Wind geen zes, maar ruim negen minuten. Het pianospel is bezwerend, net als het begin en einde van hoogtepunt Under The Pressure. De intro ademt Pink Floyd en The Cure. Wat volgt is een hypnose van bijna twaalf minuten. Je hoort een band in grootse vorm. Ga dit luisteren!