Paul Weller heeft haast, zo lijkt. Nog geen jaar geleden lanceerde hij On Sunset, een behoorlijk ambitieus, diepgravend en geïnspireerd werkstuk en nu al is opvolger Fat Pop een feit. Twaalf nummers staan erop en de enorme stijlpluriformiteit is wederom indrukwekkend. Paul Weller heeft er nog geen 40 minuten voor nodig maar Fat Pop is bepaald geen vluggertje. Er valt veel te beleven, ook tekstueel en er is veel werk van gemaakt. Op de eerste plaats door Paul Weller zelf die bijna elk denkbaar instrument bespeelt maar ook door de vele muzikanten die hebben geholpen. Een volvet geluid, Fat Pop (sic), is het resultaat. Zij die hier toch niet genoeg aan hebben en het Britse muziekicoon meer speeltijd gunnen, kunnen de uitgebreide versie kopen met extra nummers. Fat Pop begint slecht. Het is zelfs even schrikken met die plompe Eurodisco op Cosmic Fringes. Zeker in combinatie met de hoes, die doet denken aan die van U2’s Pop, de minste plaat van de Ieren, Ook daar waren hip en modern kernwaarden. Ook daar was het resultaat geforceerd. Maar wees gerust, vanaf track 2, True, met veel blazers en harde gitaar, stelt Paul Weller weer orde op zaken. Ook de titelsong, met behoedzame en tegelijk dwingende funk, is reusachtig goed. Shades Of Blue is een erg fraai liedje met een huppelende piano en Paul Weller’s dochter Leah als tweede stem.
Het niveau blijft erg hoog met Glad Times. Een nummer dat zich zelfs na tien draaibeurten nog steeds niet geheel bloot geeft. En waar Paul Weller erg emotioneel zingt en kippenvel all over bezorgt. Corner/Connections is een typische Wellersong, een beetje gewoontjes maar dik in orde en met het heerlijk swingende Testify, met een plagende fluit, stuurt hij het album wéér een andere kant op. That Pleasure is een stevig funkende hartenkreet die wij, zeker als we kinderen hebben, ons zelf en ook de dames en heren politici zich volledig zouden moeten aantrekken. Failing is ook al zo’n opwindend nummer met veel gitaren en percussie dat gek genoeg in het teken staat van zelfkastijding wegens falen. Ook in Moving Canvas zit veel pit maar op In Better Times wordt gas teruggenomen maar wel breed uitgepakt met dat volle geluid dat Fat Pop kenmerkt, net als op Still Glides The Stream. Wat een plaat!

Door Wim Koevoet - Mania