Heeft Paul Weller ooit een album afgeleverd dat écht tegenviel? Nee. Wat dat betreft zal ook deze recensie van zijn 16de studioalbum, exclusief The Jam en The Style Council, niet verrassen. Met On Sunset sleept hij wereldwijd rapportcijfers tussen de acht en 9,5 binnen. Hoogstwaarschijnlijk is dat ook bij nummer 17 het geval. De 60-plusser is nog altijd zeer relevant. Met zijn muziek, met zijn teksten. Ook op het podium trouwens. Hij vormt een inspiratiebron voor tal van anderen. Ook weet Weller zichzelf nog altijd uit te dagen en dwingt hij zichzelf naar voren te kijken. Toch zijn de uitlatingen die hij door de jaren heen heeft gedaan over zijn tomeloze en dominante vernieuwingsdrift in de praktijk niet altijd helemaal terug te vinden. Ook niet op On Sunset. Dat is geen verwijt al zou Weller zelf degenen die zulke constateringen doen, graag vervloeken. Feit is dat hij ook op On Sunset tamelijk traditionele rock aflevert, dit keer in een opvallend laag tempo gespeeld, met een flinke scheut soul en veel bespiegelende teksten waarin hij zo nu en dan wel degelijk terugkijkt. Alleen de titel al spreekt boekdelen. Weller is er met On Sunset opnieuw in geslaagd modern te klinken maar hij ontkomt er zelf ook niet aan dat hij een oude man is. Dat wil zeggen: puur qua leeftijd. Een oude man die opnieuw een fantastische plaat aflevert waaraan iedere fan, jong en oud, vrouwen en mannen, zich volop kunnen laven.