‘Joyously negative’ noemt frontman Jeff Tweedy Scmilco, het tiende album
van Wilco. Een regel als ‘A good Armageddon might have made my day that
day’ spreekt wat dat betreft boekdelen. De Amerikaanse band voorzag hun
americana van een flinke dosis experiment en elektronica op Yankee
Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost Is Born (2004) en werd daarmee lieveling
van critici en publiek. De albums die daarop volgden, lieten een meer
conventioneel geluid horen. Voorganger Star Wars, net iets meer dan een
jaar geleden verschenen, kenmerkte zich zelfs door een rechttoe rechtaan
rockgeluid. Op Schmilco zijn de glamrockgitaren van Star Wars op hun
beurt ingeruild voor een ingetogen en meer akoestisch geluid. De plaat
telt twaalf nummers, waarvan acht onder de drie minuten klokken en zelfs
het langste nummer Cry All Day neemt amper meer dan vier minuten in
beslag. ‘Always hated normal American kids’ zingt Tweedy echter meteen
veelzeggend in opener Normal American Kids en hoe conventioneel Schmilco
op het eerste gehoor ook klinkt, nummers als Common Sense, Nope,
Quarters en zeker Locator bevatten wel degelijk dissonante
gitaarlijntjes en vreemde geluidseffecten. Hierdoor blijft Schmilco
boeien, temeer doordat er genoeg variatie in de zanglijnen van Tweedy
zit. In november is de band tweemaal in Nederland te zien. Benieuwd hoe
deze nummers live zullen klinken.
Recensent Henri Drost