‘Joyously negative’ noemt frontman Jeff Tweedy Scmilco, het tiende album van Wilco. Een regel als ‘A good Armageddon might have made my day that day’ spreekt wat dat betreft boekdelen. De Amerikaanse band voorzag hun americana van een flinke dosis experiment en elektronica op Yankee Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost Is Born (2004) en werd daarmee lieveling van critici en publiek. De albums die daarop volgden, lieten een meer conventioneel geluid horen. Voorganger Star Wars, net iets meer dan een jaar geleden verschenen, kenmerkte zich zelfs door een rechttoe rechtaan rockgeluid. Op Schmilco zijn de glamrockgitaren van Star Wars op hun beurt ingeruild voor een ingetogen en meer akoestisch geluid. De plaat telt twaalf nummers, waarvan acht onder de drie minuten klokken en zelfs het langste nummer Cry All Day neemt amper meer dan vier minuten in beslag. ‘Always hated normal American kids’ zingt Tweedy echter meteen veelzeggend in opener Normal American Kids en hoe conventioneel Schmilco op het eerste gehoor ook klinkt, nummers als Common Sense, Nope, Quarters en zeker Locator bevatten wel degelijk dissonante gitaarlijntjes en vreemde geluidseffecten. Hierdoor blijft Schmilco boeien, temeer doordat er genoeg variatie in de zanglijnen van Tweedy zit. In november is de band tweemaal in Nederland te zien. Benieuwd hoe deze nummers live zullen klinken.
Recensent Henri Drost