Jonathan Wilson is en blijft een opvallende verschijning. Hij leverde inmiddels drie bejubelde soloalbums af, en kiest er toch regelmatig voor om in de luwte te blijven. Hij speelde in de band van Robbie Robertson, en het laatste jaar, nota bene na het uitbrengen van het geweldige Rare Birds, koos hij ervoor om op toer te gaan als bandlid van Roger Waters. Ergens vond hij toch de tijd om te reflecteren, want de man besloot op een goed moment om voor zijn nieuwste album niet opnieuw in de sfeer van Laurel Canyon te duiken, maar terug te gaan naar zijn roots in North Carolina. Daar vond hij de inspiratie voor Dixie Blur, een opvallend spaarzaam gearrangeerd album. Opgenomen in het nabije Nashville, hangt er een countrysfeer op dit album, maar is het ontegenzeggelijk een modern album van een veelzijdig artiest. ’69 Corvette, met letterlijk Wilson’s heimwee weergegeven, (“I Miss My Home”) krijgt een prachtige lading door de fiddle van oudgediende Mark O’Connor. Het naar een uitbundig eind toewerkende New Home, krijgt de melancholie van de Pedal Steel mee, bespeeld door Russ Pahl, die we kennen van zijn werk met Dan Auerbach, Nathaniel Rateliff en Lana del Rey. Jonathan Wilson heeft zichzelf nog nooit herhaald, en ook dit keer weet hij met een meer traditionele sound een wonderbaarlijk mooi album af te leveren.
Recensent mania: Jurgen Vreugdenhil