Na twee albums met Yorkston/Thorne/Kahn is het na vijf jaar weer tijd voor een soloalbum. Een soort van terug naar het oude nest. Tenminste in het album weerklinkt een bijpassend huiselijk en vertrouwd gevoel. In zijn woonplaats het Schotse vissersplaatsje Cellardyke nam hij in zijn eigen studio, een loft waar oorspronkelijk de visnetten werden hersteld, vrijwel bijna in zijn eentje het album op. De loft staat dan ondertussen vol met zijn vaak antieke instrumenten. Aan authenticiteit in ieder geval geen gebrek. Het zijn niet alleen de instrumenten als de dulcitone, harmonium, autoharp en de af en toe dromerige trompet die The Route to the Harmonium zo authentiek maken. James Yorkston zingt met een warmhartig timbre de meest innemende liedjes, hier en daar afgewisseld door een drietal spoken word tracks, waaronder het opwindende van dwingende militaire drums voorziene My Mount Ain't No Bible. Het album behuisd een innemende en evenwichtige verhouding tussen spanning en ontspanning, vol met verhalen, overpeinzingen en eerlijke gevoelens.